ars poetica

upon the gruelling pains of yesterday's memory

i rise

dripping blood on the blade of suffering,

bodies dismembered,

the smell of burnt flesh slumbers upon the air....

smoke from pitch black coals

small embers still persists

tears, ice-cold tears of a child

her bloodstained cloth

sticks a lizardlike on sweaty,pale,skin.

from a distance, an owl hoots,complainingly

pray'rs of a thirsty soul

the breeze hums peculiar notes of elegy.

a small acacia branch...

cracks

leaves welcome it

and fall gracefully upon the bossom of this earth.

child strides

a step against broken glass

blood drips.

a tear

a cry

a death

a birth.

a poem written one gray morning, in a gray room...by a gray soul at nueva ecija high school,philippines. in memory of victims of greed of war and hate in the south. jmsantos 07

-illustration created by some student--

a plague in philippine publc education

genuine service in the philippine public education is true in books.

the reason why i live

grace.tambs

nilay

habang ang karamihan ay nahihimlay sa ligaya ng karangyaaan...maraming mga kaluluwa ang nakikipagniig sa dalamhati ng kahirapan....Ito ang katotohanan....Katotohanang bumabalot sa dagat ng poot at lumbay.

Ito ba ay may takdang wakas?
Ewan ko...
Marahil nga meron...
At marahil wala.

Ngunit sa bawat patak ng masidhing ulan ng Mayo...
Suspling ang mga bagong binhi ng bukas.
Sila ang mga sinag na pupukaw sa lambong ng karimlang kalat sa tanang Pilipinas.

kadena

BAYAN KO Jose Corazon de Jesus
Ang bayan kong PilipinasLupain ng ginto't bulaklakPag-ibig ang sa kanyang paladNag-alay ng ganda't dilag.At sa kanyang yumi at gandaDayuhan ay nahalinaBayan ko, binihag kaNasadlak sa dusa.
Ibon mang may layang lumipadKulungin mo at umiiyakBayan pa kayang sakdal dilagAng di magnasang makaalpas!Pilipinas kong minumutyaPugad ng luha ko't dalitaAking adhika,Makita kang sakdal laya!
Bulatlat.com

poesia

ISANG DIPANG LANGIT Amado V. Hernandez


Akoy ipiniit ng linsil na langi
hangad palibhasang diwa koy pilitin,
katawang marupo, aniya’y pagsuko,
damdami’y supil na;t maihiin ay supil

Ikinulong ako sa kutang malupit;
bato bakal punlo, balasik ng bantay:
lubos na tiwalag sa buong daigdig
at inaring kahit buhay man ay patay

Sa munting dungawan, tanging abot-malas
ay sandipang langit na puno ng luha ,
maramot na birang ng pusong may sugat
watawat ng aking pagkapariwara.

Sintalim ng kidlat ang mata ng tanod,
sa pintong may susi’y walang makalapit
sigaw ng bilanggo sa katabing muog,
anaki’y atungal ng hayop sa yungib.

Ang maghapo’y tila isang tanikala
na kalakaladkad ng paanang madugo,
ang buong magdamag ay kulambong luksa
ng kabaong waring lungga ng bilanggo.

Kung minsa’y magdaan ang payak na yabag,
kawil ng kadena ang kumakalanding;
sa maputlang araw saglit ibibilad,
sanlibong aninong inilwa ng dilim.

Kung minsan, ang gabi’y biglang magulantang
sa hudyat--may takas!--at asod ng punlo;
kung minsa’y tumangis ang limang batingaw,
sa bitayang muog, may naghihingalo

At ito ang tanging daigdig ko ngayon--
bilangguang mandi’y libingan ng buhay;
sampu, dalawampu, at lahat ng taon
ng buong buhay ko’y dito mapipigtal.

Nguni’t yaring diwa’y walang takot-hirap
at batitis pa rin itong aking puso:
piita’y bahagi ng pakikilamas,
mapiit ay tanda ng hindi pagsuko.

Ang tao’t Bathala ay di natutulog
at di habang araw ang api ay api,
tanang paniniil ay may pagtutuos,
habang may Bastilya’y may bayang gaganti.

At bukas, diyan din, aking matatanaw
sa sandipang langit na wala nang luha,
sisikat ang gintong araw ng tagumpay . . .
layang sasalubong ako sa paglaya!

Bartolina ng Muntinlupa
Abril 22, 1952
Bulatlat.com

The Advocate

"I may not agree with what you say but I shall defend to death your right to say it."